Het is misschien een beetje raar om hier over je moeder te beginnen. En toch moet ik aan haar denken als ik de vele berichten lees over onze AOW-leeftijd. Gevoelig onderwerp in ons huidige politieke landschap. Tegen de tijd dat ik met pensioen ‘mag’, lopen we wellicht wel tegen de 80. Amerikaanse toestanden? Werken tot we er dood bij neervallen? Is werken dan zo verschrikkelijk dat we dit niet tot onze dood willen doen?
Mijn moeder heeft al lang de pensioengerechtigde leeftijd, ze is 72. Toch runt ze haar eigen cafétariaketen en stuurt ze allerlei teams aan. Als horecavrouw -zonder opleiding- heeft ze in haar leven diverse lunchrooms, luxe snackbars en hippe eettentjes opgezet, altijd met een eigen formule. Haar huidige cafetaria heet Burger Queen: lokale naamsbekendheid én PR verzekerd. Waar ik vanuit mijn communicatiestudie diverse plannen maak en nadenk over strategieën, voert zij dit gewoon op microniveau uit. Gewoon. Op gevoel. "Het is allemaal niet zo moeilijk kind, gewoon je gezonde verstand gebruiken."
Momenteel zie ik haar personeel coachen 'Je moet het werk wel zien natuurlijk', zit ze bovenop de kwaliteit 'Anders komen de mensen niet terug' en had zij hospitality al uitgevonden voordat dit überhaupt een begrip werd 'Behandel een ander zoals je zelf behandeld wilt worden.' Daar waar ik mijn branchegoeroes hoor praten over klantbelevingen, storytelling en retailmarketing, voert zij het gewoon uit. De gekste spaarrages heeft ze ontketend, ze werkt samen met lokale voedselbanken, is bloedfanatiek op social media en ze bedenkt de creatiefste prijsacties. Ze streeft naar minstens 50% MVO producten en speelt met haar fastfoodketen in op de vele gezondheidstrends. Ik ben ervan overtuigd dat zij -uit haarzelf- in de praktijk uitvoert wat ik allemaal geleerd heb tijdens vele opleidingen. Misschien inderdaad gewoon een kwestie van gezond verstand.
Onlangs vroeg ik haar waarom ze niet (zoals andere normale ouders) ‘met pensioen wilde’. Haar antwoord verraste me eigenlijk niet eens. “Werken is niet echt werken voor mij. Dit is mijn leven, mijn passie. Als je mij dit afpakt, dan voel ik niet meer. En je wordt pas echt oud als je je passie niet meer voelt."
Dus lieve leeftijdsgenoten, laten we ons vooral geen zorgen maken over onze toekomst. Laten we ons wel druk maken of we nu nog steeds doen waar ons hart blij van wordt en energie van krijgt. Waar ons bloed van blijft stromen en onze ogen van gaan twinkelen. Als ons werkend leven dan toch verlengd wordt, laten we ‘m dan ten volste beleven toch?
Ik stel voor dat we van ons pensioen ons passioen maken. Een blij en open hart lijkt mij momenteel net zo’n belangrijke investering als de zoveelste beleggingspolis. Dan pakken we straks misschien wel wat minder uit het collectieve gemeenschapsgeld maar méér uit ons geestelijk vermogen.
Ondertussen proef ik het nieuwste glutenvrije patatje bij de Burger Queen; duurzaam gebakken in 100% plantaardige olie. Volgens mijn moeder de nieuwste trend in haar klantenkring ;-)
Deze blog is geschreven door Nathalie Colom y Vicens, één van onze relaties. Heb jij een interessante blog geschreven en wil je deze ook via onze kanalen delen? Stuur dan een e-mail naar marit.berghout@schaalx.nl.
Nathalie Colom y Vicens